Νίκος Τσεμάνης – Ένα ταξιδιωτικό βιογραφικό
Πάντα μου άρεσε να ταξιδεύω σε ξένους τόπους. Η περιέργεια δεν έλεγε να με αποχωριστεί ποτέ. Από τα μαθητικά μου χρόνια στον Αγ. Παντελεήμονα στην Αχαρνών έκανα τα πάντα για να φθάνω σε άγνωστα μέρη, με τα πόδια, με ποδήλατα, με μηχανάκια. Ανιχνευτής ναυτοπρόσκοπος στις καλοκαιρινές κατασκηνώσεις ακολουθούσα περίεργος τις κάμπιες κάτω από τα πεύκα να μάθω που πηγαίνουν. Κάθε καλοκαίρι πήγαινα διακοπές στην πατρίδα της μητέρας μου στην Ίο, έτρωγα με το ζόρι σύκα μετά από σοβαρές απειλές της μητέρας μου και μάθαινα να κολυμπάω . Στην πατρίδα του χειρουργού πατέρα μου την Καστοριά ζούσα το όνειρο να ψαρεύεις μικρός και να βλέπεις τον φελλό από το καλάμι να βουλιάζει στην υπέροχη λίμνη πιάνοντας στα χέρια σου ένα μικρό ψαράκι. Ανεπιτυχώς προσπαθούσα να κάνω τον ορειβάτη στα βράχια της Πάρνηθας, τον μπασκετμπολίστα και δρομέα ταχύτητας στον Πανελλήνιο Σύλλογο, τον επίδοξο οπαδό ποδοσφαιριστή του Παναθηναϊκού στο γήπεδο της Λεωφόρου Αλεξάνδρας και τελικά αποδέχτηκα ότι το μοναδικό ταλέντο που πραγματικά είχα ήταν να παίζω γκαζές στους δρόμους της γειτονιάς και να συσσωρεύω από την ευστοχία μου γυάλινα γκαζάκια.
Τυχερός στο γυμνάσιο πέτυχα μια υποτροφία με την American Field Service και βρέθηκα να μαθητεύω για ένα χρόνο σε ένα γυμνάσιο στο Κάνσας Σίτυ στην Αμερική. Με το τέλος της μαθητικής χρονιάς γνώρισα την Αμερική από την Ανατολή μέχρι την Δύση ταξιδεύοντας με ένα πούλμαν με άλλους μαθητές, ιππεύοντας στο Κολοράντο για πρώτη μου φορά καουμπόικα άλογα και φιλοξενούμενος από αμερικανικές εύπορες οικογένειες σε διάφορες αμερικανικές πόλεις, την Νέα Υόρκη , την Ουάσινγκτον, το Σαν Φραντσίσκο , το Ντένβερ. Γύρισα πίσω και πήρα και το ελληνικό δίπλωμα γυμνασίου από το Β΄ Γυμνάσιο στην Αχαρνών.
Στα πρώιμα νιάτα μετά το γυμνάσιο ακολουθώντας τα βήματα του μεγάλου μου αδελφού Βασίλη ταξίδευα συνεχώς, με οτοστόπ σε όλες τις χώρες της Δυτικής Ευρώπης. Στην Αυστρία ανακάλυπτα την ομορφιά των ευρωπαϊκών Άλπεων , στην Φιλανδία την ομορφιά των ωραίων λιμνών του σκανδιναβικού βορρά, στην Αγγλία πρόσεχα να μην με πατήσουν τα αυτοκίνητα που κυκλοφορούσαν στην λάθος πλευρά του δρόμου, στην Ολλανδία στο Delft έμαθα να αγαπάω τα ποδήλατα, στην Ιταλία όπου διανυκτέρευα στα παγκάκια των σιδηροδρομικών σταθμών μάθαινα Ιταλικά περιτριγυρισμένος από νεαρούς ομοφυλόφιλους που με προσκαλούσαν νέο και ωραίο τότε πιεστικά να κοιμηθώ στο σπίτι τους.
Στη συνέχεια πήγα εθελοντής στην αεροπορία για να ξεμπερδεύω με τον στρατό και μπορώ να ταξιδεύω και σπουδάζω οπότε θέλω και όπου θέλω στο εξωτερικό χωρίς τις διαδικασίες αναβολών στράτευσης. Πρώτα βρέθηκα στην 112 Πτέρυγα Μάχης στην Θεσσαλονίκη, μετά αναπληρωματικός στην ομάδα μπάσκετ της αεροπορίας και πέρασα τριάντα ολόκληρους μήνες με την γνωστή σε όλους λούφα και παραλλαγή των ενόπλων δυνάμεων της χώρας μας μέχρι να πάρω το απολυτήριο του στρατού. Τελικά σπούδασα στο Πολυτεχνείο της Ζυρίχης, πολιτικός μηχανικός και απέκτησα το πρώτο μου αυτοκίνητο ένα 2CV που έγινε το πρώτο μου camper car. Από την Ελβετία, το κέντρο της Ευρώπης με το δικό μου πια αυτοκίνητο γύρναγα με κάθε ευκαιρία στις ευρωπαϊκές πόλεις, βουνά και θάλασσες φιλοξενούμενος από φίλους και έχοντας σταθερή πια στέγη το ίδιο το αυτοκίνητο μου.
Σαν φοιτητής δούλευα ακόμη και νύχτες να μαζεύω λεφτά για το ακριβό μου χόμπι. Κάθε δυσκολία , κάθε κακοτοπιά, κάθε ταλαιπωρία την έβλεπα με προσκοπική διάθεση σαν καλοδεχούμενη ευκαιρία για μια νέα περιπέτεια. Ξεκινώντας το πρωί δεν ήθελα να είμαι σίγουρος που θα κοιμηθώ το βράδυ. Φιλοξενούμενος στα κρατητήρια των μεθυσμένων στα αστυνομικά τμήματα της παγωμένης Σουηδίας ένοιωθα ότι μένω σε πεντάστερα ξενοδοχεία. Καθισμένος μαζί με εκατοντάδες Ινδούς στην οροφή των τραίνων στην Βόρεια Ινδία πίστευα ότι είμαι στο ωραιότερο υπαίθριο τουριστικό λεωφορείο του κόσμου. Στον ιερό ναό των Σικ, στο Αμριτσάρ πριν από τα θλιβερά γεγονότα, κοιμόμουν παρέα με εκατοντάδες κορμιά ινδών προσκυνητών σαν να βρίσκομαι σε προσκοπική κατασκήνωση . Αντέχοντας τις κακουχίες ένοιωθα δυνατός, διαφορετικός. Με σταθερό και αχώριστο φίλο και συμπαραστάτες το σακίδιο μου και την φαντασία μου δεν με τρόμαζε η μοναξιά. Παρέες και φιλίες έκανα εύκολα. Τα σύνορα τις γλωσσικής επικοινωνίας τα προσπέρναγα με το χαμογελο. Εμβολιασμένος με τις αναμνήσεις από τις γκαζές που έπαιζα στη γειτονιά όταν ήμουνα μικρός ήξερα ότι δεν κινδυνεύω ι. Έτσι με αιώνιο φίλο την μοναξιά μου ταξίδευα ασταμάτητα. Ένιωθα ότι με τα ταξίδια νικούσα ακόμα και τον ίδιο τον χρόνο, ότι οι ταξιδιωτικές μου αναμνήσεις τρέχανε πιο γρήγορα από την φυσιολογική φθορά του χρόνου.
Γρήγορα ήρθαν τα χρόνια του βιοπορισμού και προσγειώθηκα. Μετά από ένα σοβαρό εργατικό ατύχημα στο μάτι μου σε μια οικοδομή στην Βasel της Ελβετίας γύρισα στην Αθήνα. Εργάστηκα σε μεγάλες εταιρείες στην Εδόκ Ετέρ στον Άβαξ, στον Τρίτωνα, έχτισα λιμάνια, πολυκατοικίες , σπίτια μικρά και μεγάλα, παντρεύτηκα και νοικοκυρεύτηκα. Από ανήσυχος ταξιδιώτης στη ζωή , έγινα υποταγμένος τεχνοκράτης, οικογενειάρχης , επαγγελματίας. Η γυναίκα μου η Ασπασία μου έκανε δώρο δυο όμορφες κόρες, αρχιτεκτόνισσες σαν αυτή, την Μαρία που δουλεύει στο Λονδίνο και την Ιωάννα που μένει στην Ελλάδα μαζί μας. Χτίσαμε μαζί ένα μικρό ξενοδοχειακό συγκρότημα στην Ίο και αρκετά εξοχικά σπίτια στο νησί . Με ένα VW camper αυτή την φορά με την κάθε ευκαιρία ταξιδεύαμε στην Ευρώπη και θαυμάζαμε τα έργα τέχνης της φύσης και του πολιτισμού στην ωραιότερη ήπειρο της γης, την μητέρα του πολιτισμού στον κόσμο όλο.
Οι αναμνήσεις όμως από τα ταξίδια της νιότης δεν με εγκατέλειψαν ποτέ, και όταν τα παιδιά μεγάλωσαν , συνταξιούχος πια, με περισσότερα χρήματα από ότι στα νιάτα μου αποχαιρέτισα την δουλειά του μηχανικού και γύρισα στο παλιό μου χόμπι, τα μακρινά ταξίδια, στις πολιτισμένες χώρες με την Ασπασία και την οικογένεια , σε μέρη πιο εξωτικά που σε καλούσε η περιπέτεια, πότε με φίλους , πότε μόνος.
Ταξίδεψα παρέα με τον Βούδα στην Βιρμανία, έτρωγα τις ωραιότερες ψαρόσουπες στον κόσμο στο Βιετνάμ, έκανα παρέα με τεμπέλικα λιοντάρια στην Κένυα και Τανζανία μια και δεν είχα πια δυνάμεις να ανέβω ορειβατώντας το Κιλιμάντζαρο, στο Χονγκ Κονγκ δεν χόρταινα να πηγαίνω και έρχομαι με το φέρυ μπωτ από την Kawloon στο Hong Kong island,στο Μακάο παραλίγο να κερδίσω στο καζίνο, στην Περσία έδωσα τα χέρια με τον Δαρείο και χαιρέτησα σκεπτικός τους επαναστάτες Αγιοταλλάχ. Στο Μπενάρες στις όχθες του Γάγγη μέτραγα τα φέρετρα των ευκατάστατων Ινδών που είχαν δώσει εντολή η στάχτη τους να σκορπίσει στα λασπόνερα του ιερού ποταμού, στην Αμερική ξαναπήγα cross country με αυτοκίνητο με την γυναίκα μου και τις κόρες μου σε ρόλο φωτορεπόρτερ και ξεναγών, στη Χαβάη ερωτεύτηκα τις μπουκαμβίλιες και τα ηφαίστεια, στο Ρίο έπινα κάθε βράδυ καπερίνια στα κιόσκια της Κόπα Καμπάνα, στην Αργεντινή έκανα ότι χόρευα ταγκό, στην Καραϊβική πλέοντας με τα πανιά ενός φίλου από την Καρταγένα της Κολομβίας προς το κανάλι του Παναμά χάιδευα τα κύματα μην κάνω εμετό και ρεζιλέψω την θαλασσοπόρα φήμη των ελλήνων, στο Comsumel στο Μεξικό βουτούσα στην θάλασσα να δω κόκκινα και πράσινα ψαράκια να κολυμπάνε, στο Matsu Pitsu στο Περού ανέβαινα προς τον ουρανό με κομμένη την ανάσα από έλλειψη οξυγόνου, στην Κούβα ταξίδεψα παρέα με τον ίδιο τον σωσία του Χεμινγκουέη , στη Βόρεια Ναμίμπια έκανα τον άσπρο κουμπάρο σε ένα γάμο σε μια εκκλησία γεμάτη μόνο μαύρους, στην Αυστραλία κατάφερα να μην τρακάρω με καμία κανγκουρό, στην απαγορευμένη πόλη στο Πεκίνο φωτογράφιζα κάθε πρωί τα χίλια και ένα πρόσωπα της Κίνας, στην Μόσχα πρόσεχα να μη γλιστρήσω και τσακιστώ στα παγωμένα πεζοδρόμια, στην μουσουλμανική Αιθιοπία , στο Χαράρ, έβλεπα με νοσταλγικό δέος τις όμορφες αγρότισσες πριγκίπισσες πάνω στα μικρά γαϊδουράκια να με προσπερνάν περιφρονώντας με το χαμόγελο τους τον δυτικό πολιτισμό, στον Σουδάν ερωτεύτηκα τις άσπρες καμήλες Besharin.
Όπως καταλάβατε έχετε να κάνετε με ένα αθεράπευτο ταξιδευτή. Τις ταξιδιωτικές μου αυτές αναμνήσεις άρχισα να τις γράφω πρώτα σε κείμενα, μετά να βάζω δίπλα τους φωτογραφίες , μερικές να τις δημοσιεύω στην εφημερίδα ΟΔΟ της Καστοριάς, άλλες να τις κάνω βιβλία. Άρχισα ξαφνικά να κάνω τον συγγραφέα. Ήθελα γράφοντας τις ταξιδιωτικές μου αυτές αναμνήσεις για να ταξιδεύσω ξανά μετά από χρόνια στα ίδια μέρη, να μοιραστώ με σας τους έμπειρους αδελφούς συνταξιδιώτες στιγμές από μέρη που περάσαμε από κοντά μαζί χωρίς να συναντηθούμε, να ξεναγήσω μέσα από τις σελίδες ενός βιβλίου όσους η τύχη δεν τους ευνόησε να ταξιδέψουν οι ίδιοι σε μέρη μακρινά, να μεταφέρω με γραπτό λόγο ανθρώπινες στιγμές που έζησα ταξιδεύοντας ανά τον κόσμο στη γυναίκα μου και τις κόρες μου που τόσο με βοήθησαν με την ανοχή τους, την υπομονή τους και την συμπαράσταση τους να κάνω τα μακρινά ταξιδιωτικά μου όνειρα πραγματικότητα. Αυτό είναι και το all about αυτής της ταξιδιωτικής ιστοσελίδας. Καλά ταξίδια.