Έφθασα στη Σαϊγκόν βρώμικος ταλαίπωρος και καταϊδρωμένος, μετά από ένα πενθήμερο αναγνωριστικό ταξίδι με τοπικά πλοιαράκια και λεωφορεία στους ορυζώνες, τους ναούς και τις παραλίες της γειτονικής Καμπότζης. Το λεωφορείο από την Πνομ Πεν, μετά από οκτώ ώρες γεμάτης κορναρίσματα διαδρομής και συνοριακές διαδικασίες, όπου αποτύπωσαν φωτογραφικά όλα τα δάχτυλα και των δύο χεριών μου, σταμάτησε στο Πομ Νγκού Λάο, ένα στενόμακρο παρκάκι, παλιό σιδηροδρομικό σταθμό στο κέντρο της Σαϊγκόν. Ένα πράγμα επιθυμούσα περισσότερο από οτιδήποτε άλλο στη ζωή: ένα ζεστό ντους.
Το Πομ Νγκού Λάο στη Σαϊγκόν είναι η τουριστική καρδιά της πόλης. Είναι μια περιοχή σαν το Μοναστηράκι με στενά δρομάκια, τουριστικά γραφεία, μαγαζάκια με σουβενίρ και ρούχα, κουρεία, εστιατόρια, γκαλερί, αναρίθμητα μικρά ξενοδοχεία και οτιδήποτε άλλο μπορεί να φανταστεί κανείς. Πήρα από την μπαγκαζιέρα του λεωφορείου το σακίδιο μου – ελβετικό με ενσωματωμένα ροδάκια- και άρχισα να το σέρνω προς αναζήτηση ξενοδοχείου ανάμεσα σε πλανόδιους μικροπωλητές, παρκαρισμένα στα πεζοδρόμια μηχανάκια, και χιλιάδες άλλα εμπόδια.
Θα έμενα τρεις μέρες στην Σαϊγκόν και ήμουνα αποφασισμένος παρά την κούραση μου να βρω ένα καλό και φθηνό κατάλυμα. Στο επόμενο σταυροδρόμι μπήκα σε ένα τουριστικό γραφείο ακούμπησα το σακίδιο σε μία γωνία του χώρου πλησίασα τις δύο μικροκαμωμένες υπαλλήλους και χαμογελώντας τις ρώτησα αν μπορώ να αφήσω το σακίδιο μου εκεί για μία ώρα. Μου απάντησαν με ένα συγκαταβατικό χαμόγελο και έτσι ανάλαφρος και ευέλικτος πια χωρίς πρόσθετα βάρη άρχισα πόρτα – πόρτα να ψάχνω για ξενοδοχείο. Τα κτίρια ήταν όλα στενόμακρα και ψηλά με ελάχιστη πρόσοψη. Είχαν βάλει έμαθα ένα φόρο από παλιά στα μέτρα πρόσοψης του κτιρίου στο δρόμο και έτσι όλοι έχτιζαν σε λουρίδες με ελάχιστη πρόσοψη και μεγάλο βάθος για να γλυτώνουν τους φόρους. Σε αυτή λοιπόν την περιοχή της Σαϊγκόν κάθε τέσσερα-πέντε μέτρα έμπαινα σε ένα από τα πολυάριθμα ξενοδοχεία λουρίδες πού ήταν σκορπισμένα εκεί ρωτούσα τιμές και έκανα αυτοψία στο χώρο.
Η περιπλάνηση στα προπολεμικά αυτά κτίρια είχε αρχίσει να αποκτά ιδιαίτερο αρχιτεκτονικό ενδιαφέρον και τα χαμόγελα του κόσμου που ερχόμουνα σε επαφή με έκαναν να ξεχνάω την κούραση μου. Τελικά διάλεξα ένα ξενοδοχείο στο πιο κεντρικό σημείο. Από κάτω ήταν ένας σταθμός που έφευγαν τοπικά λεωφορεία, ένα πρακτορείο ταξιδίων, ένα μικρό εστιατόριο βιετναμέζικης κουζίνας, ένα κατάστημα ενοικίασης μοτοποδηλάτων και διάφορα άλλα μαγαζάκια. Ανέβηκα δέκα πέντε ολόκληρα σκαλοπάτια από μία ίσια φαρδιά σκάλα εισόδου που ήταν το χαρακτηριστικό των σπιτιών της εποχής αυτής και βρέθηκα στη ρεσεψιόν. Ζήτησα τις τιμές και μου δείξανε έναν πλαστικοποιημένο τιμοκατάλογο στα βιετναμέζικα με αγγλικούς αχνούς υπότιτλους : 200.000 dong (10 δολάρια) τις πρώτες δύο ώρες, 40.000 dong ( δύο δολάρια) κάθε παραπάνω ώρα, 460.000 dong( 23 δολάρια ) η τιμή με πρωινό για ολόκληρο το 24ωρο. Τρελάθηκα, μήπως διάλεξα σκέφθηκα κανένα μπουρδελοξενοδοχείο για ζευγαράκια με την ώρα και έχω τη νύχτα σπέσιαλ ηχητικά εφέ από τα διπλανά δωμάτια; Παρ΄όλους τους πρώτους αυθόρμητους ενδοιασμούς μου, όλα γύρω δείχνανε ότι η επιλογή μου ήταν σωστή.
Οι χώροι υποδοχής ήταν πεντακάθαροι και πρόσφατα ανακαινισμένοι με design ψευδοροφές, κρυφούς περιμετρικούς φωτισμούς, καναπέδες πολυτελείας που θα ζήλευαν πεντάστερα ξενοδοχεία, μεταμοντέρνα γυάλινα τραπέζια για το πρωινό. Δίπλα στην είσοδο του ασανσέρ είχε ένα μηχάνημα που σου γυάλιζε δωρεάν τα παπούτσια. Πίσω από τον άσπρο πάγκο της ρεσεψιόν πρόβαλαν τα κεφαλάκια από τρεις μινιατούρες κοπέλες ρεσεπτιονιστ που διερωτόσουν αν έχουν τελειώσει το δημοτικό σχολείο. Πάνω από τον πάγκο της ρεσεψιόν ήταν κρεμασμένα στον τοίχο πέντε ασημί στρογγυλά ρολόγια που δείχνανε τις διαφορετικές ώρες στο Λονδίνο, στην ΝέαΥορκη, στο Τόκιο, το Παρίσι και στο Βιετνάμ. Οι πελάτες που μπαινόβγαιναν ήταν σχεδόν όλοι ανατολίτες, ζευγάρια, οικογένειες, όλοι καλοβαλμένοι. Σίγουρα δεν ήταν μπουρδελοξενοδοχείο. Ίσως η ενοικίαση των δωματίων με την ώρα ήταν για τους περαστικούς που άλλαζαν λεωφορεία, σκέφτηκα και διώχνοντας τους ενδοιασμούς μου, έδωσα το διαβατήριο μου, έκλεισα ένα δωμάτιο και έτρεξα να φέρω το σακίδιο μου.
Η ανάγκη για ένα ζεστό ντους ξαναεμφανίστηκε πιο έντονη παρά ποτέ. Ανέβηκα χωρίς συνοδεία στο δωμάτιο 505, στον πέμπτο όροφο. Στην έξοδο του ασανσέρ δίπλα στην πόρτα είχε ένα στασίδι με πολλές βιετναμέζικες εφημερίδες και περιοδικά, ελεύθερα για τους πελάτες. Ο διάδρομος ήταν στενός, το πολύ 90 εκατοστά, τα νούμερα των δωματίων από διαφανές πλεξιγκλάς, προεξείχαν από τον τοίχο πέντε εκατοστά και φωτισμένα από πίσω με γαλάζιο χρώμα, δίνανε μια εορταστικά φωτεινή ατμόσφαιρα στο διάδρομο. Η πόρτα του δωματίου ήταν άσπρη μασίφ με χαραγμένο σε εσοχή ένα εικαστικό αποτύπωμα δράκου. Κάθε δωμάτιο είχε τον δικό του διαφορετικό δράκο που φέρνει καλή τύχη και διώχνει τα κακά πνεύματα. Το κλειδί ήταν ηλεκτρονικό, μια συμπαγής πλαστική κάρτα που κρεμόταν πάνω σε ένα μπρελόκ με την επωνυμία του ξενοδοχείου που έγραφε με τεράστια γράμματα τον αριθμό του δωματίου. Ακουμπούσες την κάρτα και η πόρτα άνοιγε αμέσως μαζί με ένα διακριτικό ήχο και με ένα γαλάζιο φως που έβγαινε μέσα από την κλειδαριά. Φαινόταν ξεκάθαρα ότι αυτό το ηλεκτρονικό μαγνητικό κλειδί ήταν προσωπικό του δωματίου και δεν φορτιζόταν και ξεφορτιζόταν μαγνητικά με την ώρα, από αυτά που έχουν στα μεγάλα ξενοδοχεία και σε κάνουν να νιώθεις ανασφάλεια αν η πόρτα θα ανοίξει ή όχι.
Άνοιξα με ευκολία και μπήκα στο δωμάτιο. Η πόρτα στην πίσω της πλευρά είχε ένα σύρτη να κλείνεις από μέσα που απασφάλιζε πατώντας ένα απλό πάνω του κουμπί, ένα ανοιγόμενο μάτι περισκόπιο να βλέπεις στο διάδρομο και ένα καρτελάκι που βάζεις στο πόμολο με το κλασικό μην ενοχλείτε (do not disturb) σε πράσινο χρώμα από την μία πλευρά και καθαρίστε το δωμάτιο παρακαλώ (please make up room) με κόκκινο χρώμα από την άλλη. Το δωμάτιο ήταν μικρό, περίπου 3 Χ 3. Μια διακοσμημένη με καμπύλες περιμετρική ψευδοροφή, σε τριάντα εκατοστά απόσταση από το ταβάνι, με κρυφό φωτισμό δημιουργούσε μια αίσθηση θόλου και έδινε στο δωμάτιο μια μεγαλύτερη αίσθηση του χώρου. Απέναντι είχε ένα μικρό αλουμινένιο παραθυράκι που αν άνοιγες μια μινιόν δίφυλλη κουρτίνα με κινέζικο ντεκόρ έβλεπες το χρώμα του ουρανού. Αριστερά είχε ένα διπλό κρεβάτι 1,60 Χ 2.00 που ακουμπούσε στον τοίχο. Στο πλάι του κρεβατιού σε όλο το μήκος του τοίχου είχε ένα τεράστιο καθρέφτη σχεδόν το μέγεθος του κρεβατιού, 1,40 Χ 2.00 περίπου, που όταν ξύπναγες το πρωί αποκλείεται να μην έβλεπες την αγουροξυπνημένη μούρη σου. Στο προσκέφαλο είχε μία μεγάλη μαυρόασπρη μακρόστενη γκραβούρα ρετρό μίας μπουλεβάρ της Σαϊγκόν την εποχή της γαλλικής αποικιοκρατίας. Το στρώμα ήταν ψηλά στα 60 εκατοστά αρκετά σκληρό και είχε πάνω του τέσσερα μαξιλάρια και ένα ελαφρύ παπλωματάκι. Ακούμπησα το σακίδιο στο πάτωμα πέταξα τα ρούχα μου στο κρεβάτι και παρακολουθώντας τις γυμνές πια κινήσεις μου στον μεγάλο καθρέφτη έτρεξα στο πολυπόθητο μπάνιο.
Το μπάνιο ήταν μικρό, με δυσκολία έκλεισα την πόρτα. To δάπεδο ήταν ενιαίο από μεγάλα γρανιτένια αντιολισθηρά πλακάκια. Τον χώρο του ντους χώριζε μια με ανοιγόμενη πόρτα γυάλινη καμπίνα. Μπήκα μέσα και κάτω από το ζεστό με ορμή ντους, αισθάνθηκα μια από τις μεγαλύτερες χαρές της ζωής μου. Ένοιωθα σαν να ξεπλένω από πάνω μου όλη την σκόνη της Καμπότζης που με συγκολλητική ουσία μπόλικο αιωρούμενο καυσαέριο είχε φωλιάσει στο κορμί και τα ρουθούνια μου μέρες τώρα.
Στην γωνία της καμπίνας είχε ένα δικτυωτό ραφάκι με δύο τεράστια μπουκάλια υγρά σαπούνια Dove που φαίνεται παράγονται στο Βιετνάμ 650 γραμμάρια το καθένα με πατητή βρυσούλα. Το ένα ήταν σαμπουάν και το άλλο σαπούνι σώματος. Πλύθηκα και λούστηκα χίλιες φορές και βγήκα από τη καμπίνα πανευτυχής. Ένας στρογγυλός εξαερισμός στην γωνία της οροφής αγωνιζόταν να εξαερίσει τον χώρο που είχα μετατρέψει σε χαμάμ. Έξω από την καμπίνα του ντους είχε ένα μικρό πάγκο με έναν επικαθήμενο νιπτήρα. Πάνω στον πάγκο είχε ένα βαζάκι με κίτρινα λουλούδια που μοιάζανε αληθινά, στικάκια με μπαμπάκι στην άκρη για τα αυτιά, ένα γαλάκτωμα καθαρισμού και ένα ροζ αρωματικό υγρό σαπούνι για τα χέρια, σε ένα κεραμικό πιατάκι με κινέζικο ντεκόρ και δύο μικρές τυλιγμένες πετσετούλες χειρός σαν αυτές που σου δίνουν αχνιστές μερικές αεροπορικές εταιρείες να καθαρίζεις το πρόσωπο. Στον τοίχο δίπλα στον καθρέφτη είχε ένα τρυπητό μεταλλικό ραφάκι με περασμένα τέσσερα ξυραφάκια μίας χρήσης, μία καινούργια συσκευασμένη οδοντόβουρτσα κανονικού μεγέθους και μία οδοντόπαστα, όλα αυτά προσφορά για χρήση στους πελάτες. Δεξιά είχε κρεμασμένο σαν πιστόλι στον τοίχο ένα ανεξάρτητο σεσουάρ να το μεταφέρεις και στο δωμάτιο αν θέλεις. Δίπλα στο καζανάκι είχε ένα λάστιχο νερού με βαλβίδα για να ξεπλένεις αν θέλεις με πίεση την λεκάνη. Κάτω από τον πάγκο είχε δύο καινούργιες πλαστικές παντόφλες σαν τρύπιες αυγοθήκες για να μην κολλάνε τα νερά στα πόδια. Άρχισα να συνειδητοποιώ ότι με τέτοια περιποίηση η επιλογή ξενοδοχείου για 18 ευρώ το 24 ωρο ήταν εξαιρετική.
Πέρασα γυμνός στο δωμάτιο και άνοιξα την ντουλάπα. Βρήκα εκεί κρεμασμένα δύο λευκά μπουρνούζια που δεν είχα πάρει χαμπάρι να χρησιμοποιήσω στο μπάνιο μου. Οι κρεμάστρες ήταν τοποθετημένες πολύ ψηλά και κάτω από τα κρεμαστά ρούχα είχε ένα πλατύ ράφι ιδανικό να ακουμπάς την βαλίτσα σου μέσα στην ντουλάπα. Στο πλάι της ντουλάπας είχε εξωτερικά στερεωμένη μια σιδερώστρα και από κάτω της βρισκόταν ένα οβάλ ψάθινο καλάθι που έγγραφε laundry για να βάζεις τα άπλυτα. Ακούμπησα την βαλίτσα μέσα στην ντουλάπα και ντύθηκα. Στο κομοδίνο του κρεβατιού είχε ένα βαθύ συρτάρι με κλειδί. Άνοιξα το συρτάρι να βάλω την φωτογραφική μηχανή και μέσα είχε πέντε καπότες μάρκας eros … ένοιωσα για μια ακόμη φορά περήφανος για την παγκόσμια εμβέλεια της ελληνικής γλώσσας. Στα πόδια το κρεβατιού είχε ένα γραφειάκι με δύο συρτάρια, το ένα και αυτό με κλειδί. Πάνω στο γραφειάκι είχε ένα βραστήρα, δύο φλυτζάνια, δύο μεγάλα και δύο μικρά ποτήρια όλα τυλιγμένα για λόγους υγιεινής σε σελοφάν και ένα γυάλινο βαζάκι με πράσινο τσάι. Στον τοίχο είχε ένα ραφάκι με διάφορες αποξηραμένες σούπες, noodles, μπισκότα και διάφορα άλλα ανατoλίτικα συσκευασμένα τρόφιμα μαζί με ένα μεγάλο ψαλίδι για να κόβεις εύκολα τις συσκευασίες. Στην άλλη μεριά του γραφείου είχε επιστολόχαρτα, φακέλους, στυλό, καταλόγους με τις τιμές του δωματίου και τρεις πρίζες. Έβαλα παράλληλα φωτογραφικές μηχανές, βίντεο και υπολογιστές να φορτίζονται.
Ήμουνα έτοιμος για φαΐ. Κατέβηκα πεινασμένος κάτω στο βιετναμέζικο εστιατόριο στο ισόγειο και παρήγγειλα μία ψαρόσουπα πικάντικη με φέτες από ποταμίσιο ψάρι του Μεκόνγκ και λαχανικά. Για ποτό μία δροσιστική μπύρα Σαϊγκόν. Πλήρωσα για όλα 600 dong ( τρία ευρώ). Με το στομάχι ευχάριστα γεμάτο πέρασα στη διπλανή πόρτα του τουριστικού γραφείου και έκλεισα για την άλλη μέρα μία εκδρομή ξενάγηση στα cu chi τούνελ έξω από την Σαϊγκόν. Είναι ένα σύμπλεγμα στη ζούγκλα από στοές – καταφύγια συνολικού μήκους … μόνο 250 χιλιομέτρων, ορμητήρια των Βιετκόνγκ εναντίον των Αμερικανών στον πόλεμο του Βιετνάμ.
Μετά πήρα το ασανσέρ να ανέβω στο δωμάτιο και σταμάτησα στον πρώτο όροφο πού έγραφε μασάζ ποδιών. Είπα να δοκιμάσω μήπως και ξεκουράσω τα ταλαιπωρημένα από το ανελέητο περπάτημα πόδια μου, αν και δεν μου πολυάρεσε η ιδέα να μου τρίβουν τις πατούσες. Ο χώρος ήταν σαν κομμωτήριο με έξη γύρω γύρω πολυθρόνες, εκείνη την ώρα δύο άντρες και μία γυναίκα κάνανε μασάζ. Ένας νεαρός ήρθε και μου έδωσε ένα σορτσάκι να αλλάξω το παντελόνι μου. Έβαλα το σκουρόχρωμο σορτσάκι και κάθισα στην πολυθρόνα. Έβλεπα τον εαυτό μου στον απέναντι καθρέφτη και το θέαμα ήταν γελοίο. Μια κοπελίτσα ήρθε με μία λεκάνη με σαπουνάδα μου έπλυνε τα πόδια και τα τύλιξε σε δύο πετσέτες. Μία άλλη κοπέλα με πράσινη στολή ήρθε αργότερα και άρχισε να μου κάνει μασάζ στο ένα πόδι από την πατούσα μέχρι το γόνατο.
Στην αρχή τα πράγματα ήταν ευχάριστα, πίεση σε διάφορα σημεία της πατούσας και παρατεταμένα χτυπηματάκια, Σε λίγο όμως τα πράγματα αγρίεψαν, ή κοπέλα έφερε ένα όργανο χοντρό σαν στυλό με μύτη και άρχισε να μου μπήγει τη μύτη στο κρέας σε διάφορα επιλεγμένα σημεία στα δάχτυλα και την πατούσα. Δεν γαργαλιώμουνα αλλά πονούσα πραγματικά. Ιδιαίτερα στα μικρά δαχτυλάκια ο πόνος ήταν αφόρητος. Στη συνέχεια μου τράβαγε τα δάχτυλα ένα ένα με δύναμη προς τα έξω και άρχισαν να ακούγονται κάτι κρακ κρακ. Με ρώτησε με ένα ανατολίτικο χαμόγελο αν είμαι καλά. Καλά είμαι απάντησα ξεροκαταπίνοντας από τον πόνο. Παρακολουθούσα τους βιετναμέζους απέναντι για να αποσπάσω την προσοχή μου από τον πόνο. Όταν ήρθε η σειρά για το άλλο πόδι, είχα πάρει την κρυάδα από το πρώτο και τα πράγματα ήταν καλύτερα. Σκεφτόμουνα ότι κανένας μέχρι σήμερα δεν έχει ασχοληθεί με τις πατούσες μου όσα χρόνια ζω και άρχισα να αντιμετωπίζω την κατάσταση ευνοϊκά.
Εξήντα λεπτά διήρκεσε το μασάζ στα πόδια, μετά η κοπέλα με ρώτησε αν θέλω για οκτώ παραπάνω ευρώ μασάζ στην πλάτη και στους ώμους. Πιασμένος από ατέλειωτες ώρες στα λεωφορεία είπα ναι. Εδώ το σκηνικό άλλαξε. Ανεβήκαμε σε έναν άλλο όροφο που θύμιζε χειρουργείο, είχε τέσσερα κρεβάτια μασάζ που τα χώριζαν πλαστικά παραβάν. Ο χώρος είχε μία μεταμοντέρνα κλινική αυστηρότητα που τίποτα δεν θύμιζε αντίστοιχους χώρους μασάζ στην Ταϊλάνδη. Πριν ξαπλώσω μπρούμυτα και βάλω την μούρη μου στην τρύπα προσώπου του κρεβατιού πρόλαβα και ρώτησα την κοπέλα που είχε εν τω μεταξύ βάλει ένα μπλε σορτσάκι. Πόσα κιλά είσαι? Μου απάντησε χαμογελώντας: σαράντα δύο. Έκλεισα τα μάτια μου και της εμπιστεύτηκα την σπονδυλική μου στήλη. Στην αρχή ήταν υποθέτω όρθια και ένοιωθα να πιέζει περιφερειακά το σώμα μου με τις πατούσες της και να περπατάει ανάλαφρα στην πλάτη μου. Μετά ένοιωσα τα γόνατα της να σύρονται για αρκετή ώρα με πίεση ανάμεσα στις ωμοπλάτες μου και να πιέζουν σαν έμβολα ολόκληρο το σώμα μου μετά κάθισε πάνω στα οπίσθια μου με άλειψε λάδι και άρχισε να μου κάνει μασάζ στο σώμα από τον σβέρκο μέχρι τον αστράγαλο. Ξαφνικά σηκώθηκε και εξαφανίστηκε. Άνοιξα τα μάτια μου και κοιτούσα το πάτωμα μέσα από την τρύπα αναπνοής του κρεβατιού. Δεν πρόλαβα να σηκώσω το κεφάλι μου και ένοιωσα καυτό λάδι να χύνεται στην σπονδυλική μου στήλη. Με κάτι πλακέ μαύρα βότσαλα άπλωνε το καυτό λάδι πιέζοντας τοπικά όλα τα σημεία γύρω από την μέση και την πλάτη μου. Σκέπασε τα καυτά βότσαλα με μία πετσέτα και με άφησε για λίγα λεπτά στη ζεστασιά. Ήταν μια ευχάριστη αίσθηση που ξεκούραζε πραγματικά.
Το μασάζ σώματος κράτησε πάνω από μία ώρα. Ανέβηκα με το ασανσέρ από τον πρώτο στον πέμπτο όροφο, μπήκα στο δωμάτιο μου και έκανα ένα ακόμα ντους , Ήταν μόλις οκτώ ή ώρα. Ξάπλωσα στο κρεβάτι να ξεκουραστώ λίγο και κοιτούσα ένα τουριστικό χάρτη με τα αξιοθέατα για να βγω αργότερα καμία βόλτα στην πόλη. Με πήρε ο ύπνος. Ξύπνησα στις τέσσερις το πρωί, τα φώτα ήταν αναμμένα, τα γυαλιά ήταν ανάμεσα στα σεντόνια, έκανε μια φοβερή τροπική ζέστη και ήμουνα βουτηγμένος στον ιδρώτα σαν να έχω βγει από πλυντήριο. Στον ένα τοίχο του δωματίου είχε ένα aircondition LG, στον άλλο ένα μεγάλο ανεμιστήρα SENKO. Άναψα τον ανεμιστήρα και αισθάνθηκα σαν ρούχο για στέγνωμα. Σηκώθηκα γρήγορα άναψα και το aircondition και έτρεξα στο μπάνιο για ένα κρύο ντους, κάθισα στη λεκάνη και διάβαζα μέχρι το δωμάτιο να δροσίσει.
Γύρισα στο δωμάτιο, έκλεισα και τα δύο ενοχλητικά μηχανήματα που εκτόξευαν αέρα πάνω μου και ξάπλωσα ξανά στο κρεβάτι . Απέναντι είχε ένα μεγάλο ηλεκτρονικό ρολόι κούκου με κινέζικο εκκρεμές. Η ώρα ήταν τέσσερις και τριάντα το πρωί. Από κάτω ήταν μια τηλεόραση με μία λεπτή συσκευή βίντεο να βάζεις αν θέλεις τις δικές σου ταινίες. Αυτό το κινέζικο εκκρεμές πηγαινοερχόταν με ηλεκτρονική ακρίβεια και δεν με άφηνε να ξανακοιμηθώ. Δίπλα είχε ένα πολύχρωμο ημερολόγιο έγραφε 25 Φεβρουαρίου 2015 και από κάτω ένα 7 δεν ξέρω ποιανού χρόνου στο κινέζικο ημερολόγιο. Κάπου εκεί στον τοίχο ανάμεσα στο ρολόι και την τηλεόραση είχε μία μεγάλη πινακίδα που έγραφε usersname A25, password A25 hotel. Έβγαλα το μικρό κομπιουτεράκι από την τσάντα μου έστειλα στο σπίτι email και άρχισα να γράφω τις ταξιδιωτικές εντυπώσεις της ημέρας: Ένα ξενοδοχείο στη Σαϊγκόν.